Łysienie plackowate lub inaczej alopecja (łac. Alopecia areata) to forma autoimmunologicznego wypadania włosów. Mimo, iż problem ten jest znany medycynie od dawna, to jego przyczyny nie zostały jeszcze w pełni rozpoznane, co przekłada się na niską skuteczność dostępnych metod leczenia.

Typowy objaw dla tej formy łysienia to wyraźnie odgraniczone od siebie, okrągłe ogniska normalnie wyglądającej skóry , w których nastąpiła utrata włosów, tzw. placki – stąd polska nazwa choroby „łysienie plackowate”. Forma ta w 80% przypadków występuje na skórze owłosionej głowy, ale u mężczyzn może też pojawić się w okolicy zarostu twarzy. Obszary (placki) objęte stanem zapalnym często nie zawierają żadnego pojedynczego włosa, są gładkie i rozrastają się od środka do zewnątrz. Zwykle objawy pojawiają się nagle. W większości przypadków jest to tylko kilka łysych ognisk, które niekiedy cofają się spontanicznie, nawet bez leczenia.

Zdarza się też jednak, że ogniska mogą postępować aż do utraty wszystkich włosów na głowie (łysienie plackowate całkowite, łac. Alopecia Totalis), a nawet na całym ciele (łysienie plackowate uogólnione, łac. Alopecia Universalis). Ponadto, łysienie plackowate może też występować w różnych odmianach, np. łysienie wężykowate obejmujące utratę włosów w okolicy potylicy, łysienie plackowate rozlane lub nagłe osiwienie, w którym zaatakowane zostają włosy zawierające barwnik, przez co siwe włosy stają się widoczne znacznie wcześniej.

Całkowita utrata włosów może nastąpić szybko (w ciągu kilku tygodni) lub postępować przez wiele miesięcy lub nawet lat. Łysienie plackowate może występować u kobiet i mężczyzn w każdym wieku, ale najczęściej diagnozowana jest u młodych ludzi.

Więcej informacji na stronie Polskiego Stowarzyszenia Alopecji (www.alopecja.pl)